Κάποτε, θέλοντας -αν θυμάμαι καλά- να τονίσει τη συμμαχία με τη Σερβία, ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε αναγκαστεί να πει ότι “η Ελλάς είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία…” Είναι σήμερα, άραγε, τόσο μεγάλη ώστε να διαπράξει μια αντίστοιχη με την Ουκρανία;
Είναι αλήθεια ότι από την πρώτη στιγμή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε από τους ηγέτες που πρώτοι και χωρίς περιστροφές την καταδίκασαν και έκτοτε βρίσκονται ρητορικά σταθερά στο πλευρό του Κιέβου. Αλήθεια, όμως, ως πού φτάνει η αξία της ρητορικής, όταν οι πράξεις σου είναι ασύμβατες με τα λόγια σου; Γιατί, δυστυχώς,η Ελλάδα έχει κατορθώσει να το πετύχει αυτό αβίαστα.
Η παρουσία της πρέσβειρας της Ελλάδας στη Μόσχα στην τελετή ορκωμοσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν για την ανανέωση της προεδρικής θητείας του, μετά το πρόσφατο 89% στις εκλογές, είναι η πιο πρόσφατη και θλιβερή, αλλά δυστυχώς όχι η πρώτη και μόνη ενέργεια της χώρας μας που θολώνει τα νερά. Από την αρχή του πολέμου η Ελλάδα έχει αποδειχθεί μια από τις χώρες της ΕΕ που τοποθετούνται ασταθώς στον άξονα απέναντι στη Ρωσία.
Η επανειλημμένα εφεκτική και παρελκυστική στάση μας στον καθορισμό και την εφαρμογή κυρώσεων, η αποτυχία μας να παράσχουμε επαρκές δίχτυ προστασίας στους πρόσφυγες από την Ουκρανία, ακόμα και τους Έλληνες ομογενείς, η αδυναμία μας να δώσουμε ουσιαστική αμυντική βοήθεια για τον πολεμικό αγώνα της Ουκρανίας, η πεισματική μας άρνηση να παραχωρήσουμε άχρηστα στην πραγματικότητα σε μας αλλά πολύτιμα στους Ουκρανούς αμυντικά συστήματα, όλα αυτά μεταξύ άλλων είναι σαφή δείγματα της πρακτικής διγλωσσίας της Αθήνας απέναντι στο δίπολο Κίεβο-Μόσχα.
Από την άλλη όμως, διαφημίζουμε ότι είμαστε τάχα ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή και διατρανώνουμε με παχιά λόγια την υποστήριξή μας στην Ουκρανία. Τι πρακτικό αντίκρισμα είχε το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουκρανία και η συνάντησή του με τον πρόεδρο Ζελενσκι, που έγινε σχεδόν υπό βομβαρδισμό; Ακόμα και σημειολογικά, η επίσημη παρουσία της Ελλάδας σε μια τελετή-παρωδία απέσβεσε τις όποιες εναπομείνασες εντυπώσεις.
Πλάι σε ποιους στάθηκε η Ελληνίδα διπλωμάτης; Πλάι στους πρεσβευτές της Ουγγαρίας του Ορμπάν, της Σλοβακίας του Φίτσο και των δύο νησιωτικών κρατών-πλυντηρίων των Ρώσων. Οι πομφόλυγες που διαρρέει το Υπουργείο Εξωτερικών περί ευθυγράμμισης με τη Γαλλία είναι αστείες, αφενός γιατί η Γαλλία είναι μια πυρηνική δύναμη, μόνιμο μέλος του ΣΑ του ΟΗΕ με αξιώσεις διεθνούς πολιτικής αυτονομίας, έστω και μέσα από την ασυνάρτητη πολιτική του Μακρόν, και αφετέρου γιατί ούτε ζητήθηκε τέτοια ευθυγράμμιση, ούτε και είναι νοητή όταν η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες βρίσκονται αλλού.
Δυστυχώς, η Ελλάδα αποδεικνύεται αναξιόπιστη σύμμαχος. Και είναι σοβαρό σφάλμα αυτό για μια χώρα που στηρίζει τη διεθνή της θέση σε συμμαχίες. Η αναγνώριση της αιμοσταγούς και δικτατορικής παραμονής του Πούτιν στην εξουσία αποτελεί όνειδος για τη χώρα μας. Κάποιοι, φαίνεται, έχουν πείσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι είναι ανάγκη να εξευμενίζει με πλάγια μέσα το καθεστώς του Κρεμλίνου, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η πολιτική ζημιά που προκαλεί η άνοδος των ρωσοκίνητων κομμάτων, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα.
Όποιος το έχει καταφέρει αυτό, προσφέρει κακές υπηρεσίες. Γιατί ούτε το ρωσοφιλικό πολιτικό έλος θα κερδηθεί, ούτε απαρατήρητη θα περάσει αυτή η τακτική από τους συμμάχους της Ελλάδας. Κρίμα.