♠ Πολύ μεγάλη και σημαντική ημέρα σήμερα, όχι μόνο για την Ελλάδα και τους Έλληνες αλλά για όλο τον κόσμο. Το ΟΧΙ και τα όσα ακολούθησαν αμέσως μετά στο Αλβανικό μέτωπο, αποτελούν μια από τις ενδοξότερες ιστορικές στιγμές αντίστασης.
♣ Ημέρες σαν και αυτή, υπάρχουν δύο σημαντικά θέματα τα οποία πρέπει να αναλογιζόμαστε. Το πρώτο είναι, ποια ήταν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της Ελληνικής κοινωνίας που την οδήγησαν στην μεγαλειώδη ηρωική αντίσταση; Το δεύτερο, ποια είναι η σημερινή μας κατάσταση σαν κοινωνία και σαν έθνος, θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε αντίστοιχα σε μια στιγμή που ίσως χρειαστεί να κριθεί το μέλλον του έθνους;
♥ Η κοινωνία του 40 αποτελούσε τον άμεσο απόγονο της γενιάς που βίωσε την Μικρασιατική καταστροφή. Οι Έλληνες, ανεξαρτήτως κοινωνικής διαστρωμάτωσης είχαμε μόλις ζήσει μια από τις μελανώτερες στιγμές της ιστορίας μας. Το πιο λαμπερό μέρος του Ελληνισμού είχε ξεριζωθεί και είχε μεταναστεύσει μέσα στη μητέρα Πατρίδα, επανεκκίνησε τη ζωή του από το μηδέν με πολύ πόνο και πολλές κακουχίες. Ακόμα και αυτοί οι οποίοι δεν ήταν Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, έβλεπαν το ‘’βασανιστήριο’’ που έζησαν αυτές οι οικογένειες για να ξανασταθούν στα πόδια τους. Η γενιά αυτή υπήρξε ο άμεσος απόγονος της γενιάς που βίωσε την σκλαβιά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τους άπειρους αγώνες, τις ατελείωτες σφαγές και τις συνεχείς κακουχίες οι οποίες προϋπήρχαν της μεγάλης επανάστασης. Οι Έλληνες δεν μπορούσαν και δεν είχαν περιθώριο να ξαναζήσουν την επιβολή κατακτητή.
♦ Παρόλο τον πολιτικό διχασμό και τα εσωτερικά προβλήματα τα οποία είχαν ακολουθήσει αυτά τα δύσκολα χρόνια, το έθνος λειτούργησε ως μια μονάδα. Η ιστορική κληρονομιά, η εθνική ταυτότητα, η ομογενής πίστη και η θετική αντίδραση του πολιτικού προσωπικού αποτέλεσαν τον κορμό του ενθουσιασμού που οδήγησε στο μεγάλο έπος.
♠ Αν χρειαστεί σήμερα να απαντήσουμε στα ίδια ερωτήματα που απάντησε η Ελλάδα του 40, πως θα αντιδράσουμε; Θα δείξουμε τον αντίστοιχο ηρωισμό και την αντίστοιχη αυταπάρνηση. Φοβάμαι ότι το μόνο ΟΧΙ για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι το ΟΧΙ δεν θα το ξανακάναμε. Είναι λυπηρό το να αναλύσουμε το γιατί, αλλά η έννοια της εθνικής υπερηφάνειας έχει αποδεκατιστεί σε όλα της τα επίπεδα. Το αν αγαπάμε το ‘’μικρό’’ μας σύνολο παραπάνω από το ‘’μεγάλο’’ μας εαυτό μπορείς να το διαπιστώσεις από πολλά καθημερινά πράγματα.
♣ Δυστυχώς σαν έθνος χρειάστηκε να αναμετρηθούμε με το ιστορικό μας παρελθόν, ύστερα από το μεγάλο Έπος του 40, και το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου αντίστοιχο της ένδοξης ιστορίας μας. Όσο καιρό η Κύπρος βρίσκεται υπό κατοχή, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι για την εθνική μας ταυτότητα. Από το 1974 και μετά δείχνουμε μεγάλη ασυνέχεια σαν έθνος, σαν να πήρε κάποιος ένα ψαλίδι και να έκοψε την αλυσίδα του DNA μας στη μέση.
♥ Θα περίμενα σε μια χώρα που θέλει να γιορτάσει τις θυσίες και τους αγώνες των προγόνων της, τα μουσεία και οι βιβλιοθήκες να ήταν ανοιχτές σε μια ημέρα σαν και αυτή. Θα περίμενα ο πνευματικός κόσμος να βρίσκεται στις επάλξεις και να μιλάει να αρθρογραφεί -να καταδικάζει όποια φαινόμενα Σοβινισμού και να αναδεικνύει την εθνική ταυτότητα. Θα περίμενα ακόμα και τα σχολεία να ήταν ανοιχτά για να μπορούν οι δάσκαλοι να τονίσουν το σημαντικό χαρακτήρα της πολιτιστικής, κοινωνικής και κοινωνικής κληρονομιάς.
♦ Είναι λυπηρό το ότι έχουμε μετατραπεί σε ένα έθνος εκδρομέων, με αγάπη για τις ταβέρνες και για τον φρέντο εσπρέσο με μαύρη ζάχαρη. Είμαστε τυχεροί ότι κάποιοι πριν από εμάς διάλεξαν την αυτοθυσία. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι επόμενοι από εμάς θα είναι το ίδιο τυχεροί.
♠ Όλες οι κοινωνικές μας αντιδράσεις είναι συνδεδεμένες. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις εθνικές μας γιορτές, ο τρόπος με τον οποίο εκκλησιαζόμαστε, ο τρόπος με τον οποίο ψηφίζουμε, ο τρόπος με τον οποίο συμπληρώνουμε τις φορολογικές μας δηλώσεις, οι μουσική που ακούμε, οι εφημερίδες που (δεν) διαβάζουμε κλπ. αποτελούν ένα δίκτυο συνδεδεμένο. Ο πνευματικός ευνουχισμός ενός λαού δεν ξέρω πόσα εύκολα μπορεί να αποκατασταθεί, χωρίς κάποιες διακριτές αποστάσεις την κομποστοποίηση που ακολουθεί την παγκοσμιοποίηση. Είναι αναμενόμενο ότι σε ενα τέτοιο παγκόσμιο περιβάλλον, ο μεγάλος θα απορροφήσει το μικρό και ο μικρός δεν θα μπορέσει να ξαναζήσει το Έπος του 40.