Χριστός Ανέστη.
Δήλωση οριστική, αμετάκλητη και χαρμόσυνη το ευαγγέλιο της Αναστάσεως. Η στιγμή που γι’αυτήν και δι’αυτής γίνονται τα πάντα στην Εκκλησία του Χριστού. Και όλοι βρίσκονται προσκεκλημένοι στο τραπέζι της γιορτής. Όλοι; Όχι όλοι, όσοι θέλουν. “Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες” λέει ο Ιερός Χρυσόστομος στον υπέροχο κατηχητικό λόγο του, αλλά υπάρχει μια προϋπόθεση: η θέληση.
Και είναι το Πάσχα τόσο γλυκό, ανοιξιάτικο, μεθεκτικό και εορταστικό που δύσκολα αντιστέκεται κανείς… Κάμπτονται συχνά και του σκεπτικού οι αναζητήσεις και του αδιάφορου η απαξία. Πότε είναι η γλυκύτητα του θρήνου, πότε τα αρώματα που μας ταξιδεύουν σε παιδικά χρόνια, πότε το γιορτινό κλίμα που συνεπαίρνει, πότε τα εδέσματα που τσιγκλούν τη διάθεση… Οι πιο πολλοί κάτι βρίσκουν στο Πάσχα να αγκιστρώσουν τη σκοτισμένη από τις πολλές κατατριβές συνείδηση.
Τα ερωτήματα όμως ή και οι αρνήσεις παραμένουν, όσο κι αν εν παρόδω λυγίζουν υπό το βάρος της λαμπριάτικης συγκίνησης. Η παιδική αθωότητα έχει παρέλθει, η σκληρότητα του βίου μας θωρακίζει, η πρακτικότητα της καθημερινής ζωής ή ο ηθικός εμπειρισμός της γνώσης ακονίζουν τον πέλεκυ της αντίληψης που ως άλλος Θωμάς θέλει να θέτει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. “Τίς ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;”. Ανθίσταται στο παράλογο ο νους, που έχει δικαίως μάθει να δρα αυτάρκης, μόνος ικανός κριτής και ελεγκτής των πραγμάτων.
Χρειάζεται βαθιά αυταπάρνηση η εκχώρηση της κυριαρχίας σε δύναμη που καταστρατηγεί το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Και ξέρετε, είναι φυσική αυτή η άμυνα. Οι άνθρωποι ανήκουν σε τρεις μεγάλες κατηγορίες σε σχέση με την αντίληψη του θείου. Η πρώτη είναι αυτή που δεν έχει αμφιβολίες γιατί δεν σκέπτεται πέραν των αναγκαίων. Η δεύτερη είναι αυτή που αμφιβάλλει ή απορρίπτει επειδή σκέπτεται πέραν της παραδεδεγμένης αλήθειας. Η τρίτη είναι αυτή που οικειώνεται καταφέρνοντας να νικήσει τη σκέψη. Καθεμιά από τις τρεις κρίνεται με τα δικά της μέτρα και γνωρίσματα.
Η μέθεξη του Πάσχα δεν είναι αποκλειστικά υπόθεση πίστεως, τουναντίον. Η συμμετοχή στις θρησκευτικές γιορτές είναι μια προσωπική δράση μέσα σε ένα δυναμικό κοινωνικό φαινόμενο, που εξαρτάται από πλήθος αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων, διανοητικής, συναισθηματικής, ηθικής, αισθητικής, πνευματικής και ψυχικής φύσεως. Αλίμονο αν προσπαθήσουμε να βάλουμε στεγανά σε αυτή την εκρηκτικά πολύπλοκη κατάσταση. Πάντα το αχώρητο θα ξεγλιστρά από το καλούπι που φτιάχνουμε για να χωρέσει.
Είναι πλούτος η συμμετοχή στο Πάσχα, πλούτος προσωπικός και κοινωνικός. Μας δένει, μας συνέχει, αλλά και μας καθαρίζει, μας οδηγεί σε μια αναβάπτιση, όπως κάθε πρόσωπο χωριστά την μπορεί και την καταφέρνει. Είτε πολύ είτε λίγο, είτε εν χορώ είτε κατά μόνας, είτε κατανυκτικά είτε ελεύθερα, το βίωμα της Αναστάσεως μας καθορίζει. Είναι το μέτρο που που ανά έτος μας επιστρέφει σε μια ψυχοπνευματική και κοινωνική αρχική ρύθμιση, για να μετρήσουμε την αλλαγή ημών και του κόσμου.
Τα ερωτήματα, συχνά, θα υπάρχουν, ίσως και πάντα. Η Ανάσταση είναι η απάντηση. Το αν θα τη δεχτούμε είναι δικό μας θέμα… Όπως δική μας επιλογή είναι ο τρόπος με τον οποίο υποδεχόμαστε την υπόσχεση αγάπης ενός προσώπου, δική μας επιλογή είναι και η υποδοχή του ευαγγελίου της ζωής. Κάποιοι πιστεύουμε στην αγάπη και τη ζούμε, άλλοι μένουμε πάντα δύσπιστοι και καχύποπτοι. Τι θέλουμε και τι μπορούμε το κρίνουμε κάθε φορά εμείς, και αναλόγως πορευόμαστε. Το Πάσχα όμως, είναι αυτό, μια δήλωση αγάπης που συνοδεύεται από ένα φιλί. Και ένα φιλί αρέσει σε όλους. Χριστός Ανέστη.