Καθόλου δεν μου αρέσουν οι ψυχαναλυτικές προσλήψεις της πολιτικής και τις αποφεύγω επιμελώς. Είναι όμως κάποιες περιπτώσεις που δύσκολα μπορεί να αποκλειστεί το ψυχολογικό στοιχείο από την πολιτική ανάλυση, υπάρχουν ενίοτε πρόσωπα και καταστάσεις που “φωνάζουν”…
Ο υπουργός μας επί των Εξωτερικών λχ, ο κύριος Γιώργος Γεραπετρίτης δείχνει να προσπαθεί πολύ. Δείχνει να πασχίζει να πει πράγματα που θεωρεί ικανά να τον αναδείξουν, χωρίς να καταλαβαίνει ότι τον βλάπτουν και ίσως λίγα βήματα παραπέρα να βλάπτουν και τη χώρα.
Όπως τότε που νόμιζε ότι πραγματοποίησε ζωτική διεθνή παρέμβαση για την επίλυση του Μεσανατολικού ζητήματος, ενώ απλώς είχε επαναλάβει μια σειρά κοινοτοπίες. Όπως τώρα που μιλώντας στο φόρουμ των Δελφών νόμιζε ότι στηλιτεύει τις κακοσύνες του προκατόχου του, ενώ στην πραγματικότητα εξέθεσε τη βιτρίνα διεθνούς ισχύος της Ελλάδος.
Όταν ο Υπουργός Εξωτερικών μιας χώρας μιλά ενώπιον της διεθνούς κοινότητας ουσιαστικά και μας εκμυστηρεύεται όχι μόνο όλα όσα ο ίδιος θεωρεί σημαντικά ως στοιχεία της πολιτείας του, αλλά και όσα θεωρεί ως βλαπτικά και επιλήψιμα για όποιον κατέχει τη θέση του, φωτογραφίζοντας ευθέως όσα το πρωθυπουργικό περιβάλλον και διάφοροι δημόσιοι σχολιαστές καταλόγισαν στον προκάτοχό του και νυν υπουργό επί της Εθνικής Άμυνας, τότε τι μηνύματα εκπέμπει για τη χώρα;
Η διπλωματία και η ένοπλη δύναμη είναι οι δυο πυλώνες της εθνικής ισχύος. Όταν η πολιτική ηγεσία τους δίνει μηνύματα που παραπέμπουν σε πολιτική ρηγμάτωση, σε ποιον έχει αντίκρισμα εντέλει αυτό, στα πολιτικά πρόσωπα ή στη χώρα;
Απαιτείται σαφώς περισσότερη περίσκεψη, διάκριση, σοβαρότητα και εγκράτεια σε τέτοιες πολιτικές συνθήκες. Ο κύριος Γεραπετρίτης έχει αποδείξει ότι δεν διαθέτει το ταλέντο των δημοσίων παρεμβάσεων. Έχει ακόμα μια μικρή ευκαιρία να μας εκπλήξει ευχάριστα επιδεικνύοντας ταλέντο στην αυτογνωσία και την πολιτική φρόνηση.
Ας μην το αφήσει αναξιοποίητο αυτό το περιθώριο. Δεν είναι μικρό πράγμα, μπορεί να αντλήσει κανείς επαρκή επιβεβαίωση και από τη διάψευση των χειρότερων προσδοκιών για τις ικανότητές του…